Prologue

Jestem pacjentką szpitala psychiatrycznego Cane Hill w Doncaster. Na pewno każdy myśli, że ten szpital mieści się w południowej części Londynu. Niestety spłonął pod koniec 2010 roku. Czemu niestety? Mieścił się on niedaleko mojego dawnego domu, gdzie mieszkał mój schorowany ojciec. Zanim zachorował, to odwiedzałam go codziennie, bo był dyrektorem tego ośrodka. Zawsze interesowałam się życiem ludzi psychicznie chorych. Ojciec umożliwiał mi poznanie ich, jak i metod leczenia. Jednak nie mówił mi o tych przerażających i budzących strach. Po śmierci ojca zamknięto placówkę, a pacjentów przeniesiono do szpitala w Londynie. W pierwszą rocznicę śmierci, budynek spłonął. Moje wspomnienia zniknęły wraz z murami Cane Hill. Mój wujek postanowił zbudować taki sam szpital, tylko że w Doncaster, gdzie aktualnie się znajduję. Budynek został budowany przez rok, gdyż wujek chciał, aby wyglądał identycznie jak ten w Londynie. Dlaczego?  Chcieliśmy mieć jakąś „pamiątkę” po moim ojcu, a jego bratu.

Nie mogłam pomagać mu w prowadzeniu szpitala, ponieważ na głowie miała jeszcze matkę, która nienawidziła mnie. Nigdy nie byłam posłuszna, nie zdobywałam dobrych ocen w szkole i interesowałam się życiem osób, które trafiły do ośrodka taty. Byłam córeczką tatusia, więc czego się spodziewała? To on pomagał mi w problemach miłosnych, szkolnych i ze znajomymi. Jej nigdy przy mnie nie było, bo ciągle spotykała się ze swoimi przyjaciółkami, których nienawidziłam. Nie byłam takie jak one, czyli nie chodziłam z tapetą na twarzy, nie ubierałam stylowych ubrań i nie podążałam za modą. Chodziłam w tym, w czym było mi wygodnie. Nie akceptowały tego, więc jeszcze bardziej   nastawiły negatywnie na mnie moją matkę. Była nie do zniesienia, więc wymyśliłam plan, który wcieliłam w życie. Dzięki niemu znajduję się tutaj w Cane Hill i mogę żyć pośród ludzi, u których boku czuję się niesamowicie. Jednak te miejsce zaczyna mnie nudzić, chcę aby moje serce ogarnęło uczucie, którego potrzebuje każdy człowiek, czyli miłości. Chciałabym się zakochać, ale tutaj nie ma nikogo, z kim mogłabym spędzić resztę życia w szczęściu. Przez ostatnie dni myślałam intensywnie nad planem wydostania się z tych murów. Jestem pewna, że ucieknę stąd niezauważalnie. Poczekam jeszcze trochę czasu i wydostanę się stąd na zawsze.

-----

Dziękuję bardzo za miłe słowa pod wstępem!! Niestety nie poradzę na to, że jednej osobie nie spodobała się główna bohaterka. Nie każdemu jestem w stanie dogodzić. Ale mam nadzieję, że to nie wpłynie na to, czy będziesz czytała :) 

Informować będę te osoby, które napiszą komentarz, bo tworzenie listy informowanych jest według mnie bez sensu.

Przepraszam za błędy xx

Do następnego :*