Chapter five

*Julie*

Po pół godziny dotarłam do miejsca z którego parę miesięcy temu wyprowadzono mnie siłą. Pamiętam jak dwóch mięśniaków chwyciło mnie za ramiona i próbowali wynieść z własnego domu. Wierzgałam nogami i wszystkimi siłami próbowałam wyrwać się z ich uścisku. Niestety nie udało mi się to. Wiem, że żaden z pracowników szpitala psychiatrycznego nie zamknął wtedy drzwi na klucz, lecz teraz było na odwrót, więc ktoś musiał tutaj być.

Uklęknęłam przy żabce, pod którą zawsze trzymaliśmy zapasowe klucze i sięgnęłam je. Byłam zdziwiona, że one jeszcze tam są, bo każda osoba którą znam, trzyma klucze w takim miejscu. Może i to oklepany pomysł na trzymanie takich rzeczy, ale jak widać skuteczny. Chyba, że ktoś pozabierał wszystkie drogocenne rzeczy i odstawił klucz na swoje miejsce, aby nie wzbudzić podejrzeń. Zaraz się o tym przekonam.

Ostrożnie otworzyłam drzwi od mojego rodzinnego domu. Drewniana powłoka lekko zaskrzypiała, gdyż najprawdopodobniej nikt nie odwiedzał wnętrza domku przez pięć miesięcy. Pięć cholernych miesięcy, w których przeżywałam piekło. Nie wyobrażam sobie powrotu do tamtego miejsca.

Zamknęłam drzwi, słysząc charakterystyczne skrzypnięcie i zaczęłam rozglądać się po pomieszczeniu pełnym wspomnień. Nagle przed moimi oczami pojawiło się całe dzieciństwo. Pierwsze kroki, pierwsze słowo, które brzmiało "tata", impreza z okazji mojego roczku, pierwsza gwiazdka z rodzicami, których ciała teraz znajdują się pod ziemią i wiele innych wydarzeń, które chciałabym, aby powróciły. Moje oczy zaszkliły się, gdyż nie zabrakło też tych złych wspomnień. Kłótnie rodziców, groźby rozwodem, ostatnie spotkanie z matką oraz jej "koledzy". Nie raz przyłapywałam ją na spaniu z mężczyznami, których zmieniała jak rękawiczki. Najgorsze jest to, iż zaczęło się to wszystko po pogrzebie taty. Już tego samego dnia miała kogoś w łożu, który dzieliła z ojcem w Doncaster. Tą miejscowość uważam za wyjątkową, bo tam się urodziłam i po śmierci taty chciałam tam wrócić, aby nie jeździć setki kilometrów, aby posprzątać jego grób. Również życie w Londynie wydawało mi się nudne, co przekonało mnie do powrotu tutaj.

Nie miała za nic w świecie serca. Pomyśleć tylko jak on mógł się czuć, gdy widział to wszystko z góry, co matka wyprawia. Znienawidziłam jej za to, ale również z powodu jej obojętności, która pojawił się, gdy lekarz oznajmił jej, że jej mąż a mój ojciec, zmarł. Można nawet powiedzieć, że wtedy poczuła ulgę. Kochająca żona załamałaby się albo chociaż uroniła łzę. Ona jednak żadnej z tej rzeczy nie zrobiła.

Codziennie chodziłam na grób ojca, aby pomodlić się i zapalić mu świeży wkład od znicza lub postawić kwiaty. Czasami jednak pojechałam do wujka, więc nie miałam jak odwiedzić grobu. Matka tam nie przebywała w ogóle, nawet gdy ją poprosiłam, aby podczas mojej nieobecności podlała kwiaty. Jej czyn mnie zabolał. Byli z pozoru kochającym się małżeństwem, które czasami przeżywało kryzys, ale czy to oznaczało, aby po śmierci, brzydko mówiąc, olać go? Moim zdaniem nie.

Szłam wzdłuż korytarza. Trafiłam do salonu, w którym było pełno zdjęć. Przedstawiały one mnie, matkę, ojca i wujka Lucasa. Nie było tam osoby, która nie uśmiechała się szczerze. Każdy miał wtedy powód do radości. Jedna fotografia została zrobiona w dzień moich szóstych urodzin. Nie pamiętam, co wtedy dostałam na prezent, ale mogę powiedzieć, że wywołało to na mojej twarzy szeroki uśmiech. Zawsze tak było. Prezent nie musiał być wielki i drogi, ale dany od serca. To wystarczyło, aby był on wyjątkowy.

Na kolejnych trzech byłam ja z ojcem. Miałam wtedy może z cztery latka. Siedziałam na sankach, a tata obejmował mnie od tyłu. Wkoło nas było pełno śniegu, nawet na mojej różowej czapeczce zagościł biały puch. Kochałam zimę od zawsze, bo wtedy spędzałam dużo czasu na powietrzu wraz z ukochanym ojcem. Gdy byłam już trochę starsza, to kończyło się to za każdym razem bitwą na śnieżki. Nigdy nie wygrałam, ale liczył się spędzony wspólnie czas.

Przejechałam po ramkach palcami, aby pozbyć się grubej warstwy kurzu, który był dosłownie wszędzie. Chciałabym posprzątać tutaj, ale wszystkie detergenty są na pewno przeterminowane lub zepsute, a ja nie mam czasu by kupić nowe. Również nie mogę narażać się na jakiekolwiek wyjścia, gdyż mogą mnie załapać.

Obeszłam cały dom, aż dotarłam do mojego pokoju. Ściany były koloru czerwonego, meble białego, a dodatki pasujące do ścian. Łóżko, które stało na środku sypialni, było w opłakanym stanie. Wszystkie kartki były porozrzucane po całej jego długości, a biała pościel straciła swój kolor, który zszarzał. Moją uwagę przykuł telefon, który leżał na podłodze. Musiał wypaść mi z rąk, gdy przestraszyłam  się obcych kroków. Podniosłam go. Był rozładowany, bo w końcu przeleżał tam pięć miesięcy. W chaosie panującym w pomieszczeniu, znalazłam ładowarkę, którą podłączyłam do urządzenia, a następnie umieściłam w kontakcie, który znajdował się za szafką nocną, stojącą po lewej stronie legowiska.

Odczekałam chwilę i włączyłam Iphona. Wpisałam kod PIN, który o dziwo pamiętałam, po czym ukazało mi się pełno nieodebranych połączeń i wiadomości od Luke'a. Był i jest on moim jedynym przyjacielem, który zawsze jest przy mnie, rozpozna kiedy jest źle, gdy wcisnę mu jakiś kit dotyczący mojego samopoczucia oraz wie o wszystkim, co jest związane z moją matką i naszymi dawnymi kłótniami.

Poznałam go dziesięć lat temu, gdy tata zabrał mnie do Londynu. Spotkałam go na jednym z pobliskich placów zabaw, który mieścił się niedaleko domu, który wtedy miał się okazać naszym nowym gniazdkiem. Huśtałam się samotnie na huśtawce, bo tata rozmawiać przez telefon w niewiadomej mi sprawie. Luke uchronił mnie przed upadkiem, gdyż w pewnym momencie straciłam równowagę. To był początek naszej przyjaźni, która mogła rozwijać sie w Londynie, ponieważ w wieku niecałych 7 lat przeprowadziłam się do tego pięknego miasta. Potem jednak po ośmiu latach wróciłam do Doncaster, gdyż tam mieścił się grób mojego ojca.

W Londynie zdarzyło się wiele rzeczy, o których nie chcę pamiętać. Pierwsze miłości, zdrady, pocałunek. Pierwszy raz całowałam się właśnie z Luke'iem. Nie wiem nawet jak to się stało, że skończyłam w jego ramionach, lecz można powiedzieć, iż ten pocałunek był najlepszy. Inni chłopacy nigdy mu nie dorównali. Ten incydent nie spowodował, że przestaliśmy przyjaźnić się. Wyjaśniliśmy sobie wszystko i zdecydowaliśmy nadal być przyjaciółmi.

Otworzyłam szufladę szafki nocnej i wyjęłam z niej doładowanie. Jakim cudem ono się tam znalazło? Cóż… Nie zdążyłam doładować sobie konta tego dnia. Teraz przynajmniej pomoże mi w pewien sposób z dalszą ucieczką. Wystukałam kod, a po pięciu minutach już miałam zadawalającą sumę pieniędzy na telefonie, więc wybrałam numer przyjaciela. Odebrał po trzech sygnałach, gdy traciłam już nadzieje, że odbierze.

- Julie? - zapytał zaskoczony. Byłam tak szczęśliwa, że nie mogłam nic powiedzieć. Sądziłam, że zignoruje ten telefon, gdy na ekranie ujrzy mój numer. Na szczęście pomyliłam się. Ale czy nie odwróci się teraz ode mnie?

- Tak, to ja - wyszeptałam po paru minutach ciszy. Nie wiedziałam co powiedzieć. W sumie to wiedziałam, ale nie miałam pojęcia w jaki sposób. Nie mogę po pięciu miesiącach rozmawiać z nim jak dawnej.

- Wypuścili cię? - zapytał z trudem. Gdyby to była prawda, odpowiedziałabym mu, że nie ma zadawać głupich pytać, bo inaczej nie miałabym jak do niego zadzwonić. Ale prawda jest inna. Postanowiłam zatrzymać dla siebie tego typu teksty.

- Zostałam wypuszczona za dobre zachowanie - wymamrotałam do słuchawki. Nawet nie wiem, czy można być wypuszczonym z takiego powodu, z tego szpitala. To była pierwsza myśl, która wpadła mi do głowy, więc postanowiłam ją wykorzystać. Między nami panowała głucha cisza, którą przerwał chłopak.

- Potrzebujesz czegoś? Jesteś w swoim dawnym domu? Przyjadę do ciebie najszybciej jak się da - oznajmił. Jezu, jak mu byłam wdzięczna za zaoferowanie pomocy, którą postanowiłam oczywiście przyjąć.

- Dziękuję. Po prostu przyjedź do mnie i nie mów nikomu, że wyszłam. Nikt nie może o tym wiedzieć. Chcę zacząć życie od nowa. Nawet nie informuj o tym swoich przyjaciół - poprosiłam go. Nie odpowiedział mi nic, więc znów panowała między nami ta niezręczna cisza, której chciałam uniknąć. Gdy go słuchałam, to przynajmniej nie myślałam o poczuciu winy, które mnie opanowało z powodu kłamstwa wobec przyjaciela. Zawarliśmy pakt na początku naszej przyjaźni, iż powiemy sobie najgorszą prawdę, ale nie będziemy okłamywać się nigdy.

- Spakuję parę rzeczy i jadę do ciebie. Nie wychodź nigdzie. Przyjadę jak najszybciej. Do zobaczenia - powiedział szybko na jednym wdechu i zakończył połączenie. Odetchnęłam z ulgą. Przynajmniej w nim mam oparcie i pomoże mi. Kocham go jak brata i jestem mu za wszystko bardzo wdzięczna. Szkoda, że nie mam jak mu odwdzięczyć się. Pieniędzy żadnych nie posiadam, on ma za to ich mnóstwo, więc tym bardziej odpada taka forma podziękowania.

Położyłam telefon na szafce i postanowiłam również spakować parę rzeczy do walizki, w razie gdybym musiała dalej uciekać. Przeprowadzka jest konieczna, ponieważ nagłe wzrosty kwot na rachunkach mogą być podejrzane. Tylko mam mały problem, bo nie wiem gdzie, gdyż nie chcę opuszczać Doncaster, ale też narażać się na rozpoznanie mnie, gdy wyślą za mną list gończy. Mam nadzieję, że Luke znajdzie szybko jakieś rozwiązanie.

W rzeczach Nat czułam się okropnie. Gdy tylko na nie spojrzałam, to miałam przed oczami wydarzenia sprzed kilku godzin. Coś czuję, że poczucie winy nigdy mnie nie opuści i zawsze będę myślami wracała do tamtego dnia. Chciałam odgonić od siebie te wszystkie złe myśli zawiązane z dzisiejszym dniem, więc postanowiłam wziąć prysznic, lecz najpierw dokończę pakowanie. Do walizki wrzuciłam kilka bluzek, dwie pary szortów, długie spodnie, bieliznę, bluzę i kurtkę przeciwdeszczową. Wszystko może przydać się, gdyż nie jestem w stanie przewidzieć pogody.

Uznałam, że mam wszystko i ruszyłam do swojej łazienki, po drodze kładąc walizkę koło drzwi od sypialni. Zdjęłam z siebie ubrania, które następnie wrzuciłam do kosza i wskoczyłam pod prysznic. Moja kąpiel nie trwała długo, gdyż woda była lodowata. Chociaż nie zmyłam z siebie poczucia całkowicie, to choć na chwilę mogłam zapomnieć o ucieczce, gdyż tylko w moich myślach przeważał brunet, na którego niedawno wpadłam.

Gdy wytarłam swoje ciało w pierwszy, lepszy ręcznik i owinęłam go wokół ciała, poszłam z powrotem do sypialni, gdzie miałam dylemat w co się ubrać. Ostatecznie zdecydowałam się na czarne legginsy, szarą tunikę z logo zespołu mojego przyjaciela i białe conversy. Z szuflady wyciągnęłam czarną, koronkową bieliznę i wróciłam do łazienki, aby to wszytko nałożyć na swoje już zmarznięte ciało. Nie spieszyłam się, gdyż Luke przyjedzie za góra dwie, trzy godziny, a nie miałam co robić.

Jedno mnie dziwi. Dlaczego w tym domu jest prąd i woda? Przecież nikt tutaj nie mieszka i tym bardziej nie płaci rachunków. Normalnie wszytko zostałoby wyłączone. Chyba, że jednak ktoś płaci, ale niby kto?

Ubrana wyszłam z łazienki i sięgnęłam po telefon, który trafił do mojej lewej ręki, gdy w prawej trzymałam uchwyt walizki. Nigdy nie wiadomo, co może się stać, więc wszystkie potrzebne rzeczy wolałam znieść na dół. 

Byłam strasznie głodna. Lodówka i szafki świeciły pustkami. Nawet gdybym coś znalazła, to nigdy nie odważyłabym się tego zjeść, bo choroba nie jest mi potrzebna. Z burczącym brzuchem położyłam się na kanapie. Zmęczył mnie ten bieg, więc postanowiłam chwilę poleżeć i odpocząć. Nie panowałam nad swoim ciałem, które powoli odpływało. Nie zamierzony sen, ogarnął mnie po niespełna dziesięciu minutach.

-----

Hej, Kochani!

Jak widać udało mi się coś napisać na wakacjach :)

Rozdział może wydawać się trochę nudny, bo jest bardziej opisowy itd., ale musicie też znać trochę przeszłości głównej bohaterki i co czuje. W moich poprzednich ff akcja szła zdecydowanie za szybko i nie chcę popełnić tego samego błędu.

Proszę komentujcie, bo to na prawdę mnie motywuje.

"Louis and girl from the mental hospital" będę też prowadziła na Wattpadzie. ( http://www.wattpad.com/66233406-louis-and-girl-from-the-mental-hospital )

Moim marzeniem jest zobaczyć kiedyś pod rozdziałami przynajmniej 20 komentarzy (nie licząc moich odpowiedzi), więc staram się jakoś rozpowszechniać to ff.

Przepraszam za błędy xx

Miłego dnia