Chapter three

*Julie*

Jak każdego dnia, zostałam obudzona na śniadanie. Jednak przed pójściem na nie, miałam pół godziny na odświeżenie się w łazience. Nie lubiła w niej przebywać, bo nie była ona przeznaczona wyłącznie dla kobiet. Mężczyźni też tam załatwiali swoje potrzeby. Najbardziej denerwował mnie fakt, że każdy mógł zrobić to, co chciał. Jak facetom zachciało się pomacać którąś z kobiet po tyłku, robili to. Ochroniarzy nie obchodziło, że robią to wbrew naszej woli, nawet bawiło ich to. Zawsze dwóch stało przy drzwiach, aby nikt nie wyszedł, a pozostali byli rozproszeni po pomieszczeniu, które było duże. Ze spokojem mogło tutaj umyć się trzydziestu pacjentów, plus oczywiście znalazło się miejsce dla ochroniarzy. Pryszniców było piętnaście, więc każdy ze spokojem mógł się umyć.

A wiecie, co jest najgorsze w ochroniarzach? Ich głupie żarty. Dwa tygodnie temu, jeden z nich, zabrał mi ręcznik oraz uniform szpitalny, który codziennie dostawaliśmy świeży i powiesił to wszystko na drugim końcu łazienki. Po długim zastanawianiu się, co mam zrobić, postanowiłam pobiec po moją własność. Mężczyźni gwizdali na widok mojego nagiego ciała. Niektórzy nie mieli zamiaru trzymać rąk przy sobie…

Dzisiaj na szczęście nic takiego nie stało się, nie licząc tekstów, które były kierowane w stronę mojej osoby. Zignorowałam je i zapinałam dalej swój turkusowy uniform, a później przeczesałam ręką swoje kręcone włosy. Powoli zaczęłam nie lubić moich loków. Coraz częściej spadały mi na twarz i plątały się, co było bardzo bolesne. Gdy uda się mi w końcu stąd uciec, to zmieniam fryzurę, a najlepiej wszystko. Czekam na dzień, w którym ściągnę ze siebie ten wyblakły turkus, nawet płeć przeciwna dostała lepsze. Są koloru niebieskiego i wyglądają na bardziej zadbane. Niestety musimy mieć takie kolory, jakie przeznaczone są dla naszych płci. Wymyślił to wujek, bo parę razy pomylił kobietę z mężczyzną i żeby uniknąć takich pomyłek, wprowadził taką zasadę.

W pomieszczeniu zabrzmiał dźwięk, który oznaczał koniec kąpieli. Podeszłam do Jamesa, który chwycił moje ramię, aby następnie zaprowadzić mnie do stołówki, gdzie zgromadziła się już większa liczba pacjentów. Podeszłam do okienka, gdzie odebrałam posiłek, który składał się z papki. Zawsze ciekawiło mnie, dlaczego dostajemy takie świństwo, które ledwo co przełykam. Spojrzałam na moją dość dużą porcję i z obrzydzeniem na twarzy, podeszłam do mojego stolika pod ścianą. Miałam z niego najlepszy widok na pacjentów. Lubiłam patrzeć na ich zachowanie, tym samym dopatrywałam się podobieństw między nimi a mną. Jedyne co spostrzegłam, to zamyślenie. Większość osób, myśli o czymś, tak samo jak ja. Zdarzają się też ludzie z częstymi napadami. Krzyczą, rzucają się po ziemi albo krzesłami w innych. Takich pacjentów bardzo boje się, gdyż nie chcę, aby stała mi się jakakolwiek krzywda. Zdarzyło się, że krzesło uderzyło tak mocno w głowę jakiejś kobiety, że już do nas nie wróciła. Podejrzewam, że umarła. Kawałek metalu wbił się w jej głowę. Lekarzem nie jestem, ale najprawdopodobniej podczas wyciągania go, mogli uszkodzić jej mózg. Tutejsze pielęgniarki nie bywają delikatne, więc moje podejrzenia mogłyby się sprawdzić.

Nabrałam na łyżeczkę trochę śniadania i włożyłam sobie do ust. Spojrzałam na drzwi, którymi tutaj weszłam. Stał tam mój wujek, który szukał kogoś wzrokiem. Nagle zaczęłam krztusić się. Jego wzrok spoczął na mnie. Chwile przyglądał się mnie, a po niecałej minucie, ruszył ku mojemu stolikowi. Nikt nigdy nie przyszedł do mnie, aby porozmawiać. Przed moimi oczami pojawił się obraz, gdy ojciec żył i wraz z nim rozmawiałam z pacjentami. Zdarzały się momenty, że nie chcieli, abym odeszła, bo rozmowa dla nich trwała zbyt krótko. Wtedy wszystko wyglądało inaczej… Gdy jest się pacjentem szpitala Cane Hill, to nie liczysz się już dla nikogo, chyba że znajdziesz sobie tutaj kogoś, co jest bardzo trudne. Po policzku zaczęły spływać mi łzy. Wtedy było tak pięknie, a teraz jest do dupy.

- Dlaczego płaczesz, Julie? – zapytał wujek, który usiadł naprzeciwko mnie. Nigdy nie myślałam, że nastanie ta chwila. Przecież wstydzi się tego, że jego bratanica wylądowała w szpitalu psychiatrycznym, gdzie sam jest właścicielem.

- Co cię tak nagle to interesuje? Dla ciebie jestem nic nie wartą dziewuchą, która dodatkowo jest psychiczna! – uniosłam swój głos, bo zdenerwowało mnie jego zachowanie. Czy on sobie myśli, że wymarzę z pamięci jego słowa z korytarza lub te po moim przyjeździe tutaj? Wciąż mam w głowie jego słowa. – Nie pamiętasz, co powiedziałeś pięć miesięcy temu? To ci przypomnę. „Nigdy nie wybaczę ci tego, co zrobiłaś. Twój ojciec oraz matka wstydzą się za ciebie! A ja? Nienawidzę cię za ten czyn i nie chcę, abyś odzywała się do mnie kiedykolwiek. Gdybym mógł sprawić, że nie byłabyś już moją bratanicą, to uczyniłbym to!” – odświeżyłam mu trochę pamięć. Jego usta lekko rozszerzyły się i drżały, a w oczach ujrzałam niedowierzanie. Czyżby myślała, że nie pamiętam tego? Jest w wielkim błędzie.

- Targały mną mieszane uczucia. Żałuję to, co powiedziałem. Przemyślałem sobie wszystko i doszedłem do wniosku, że chciałbym poznać twoją wersję wydarzeń – powiedział łagodnie. Chciał chwycić mnie za rękę, lecz odsunęłam ją w odpowiednim momencie. Nie wierzyłam, że tak nagle mógł chcieć usłyszeć, co mam do powiedzenia. To jest niemożliwe. Może chciał to usłyszeć, aby wpisać wszystko w mojej papiery szpitalne i żebym nigdy nie opuściła tego budynku? Wiele razy robił tak z innymi. Najpierw zdobywał ich zaufanie, a gdy dowiedział się całej prawdy ze szczegółami, to następnego dnia oznajmiał ludziom, że zostają tutaj na zawsze. Rozpłakałam się bardziej na samą myśl, że mógłby zrobi też tak ze mną. Przecież byłam jego ulubioną bratanicą? Co się z tym stało? Czy przez moją głupotę, on tak musi mnie ranić?

- Chcę porozmawiać z Natashą. Tylko jej ufam – wyszeptałam. Moje słowa na sto procent go zraniły, gdy z posmutniał i spuścił wzrok na swoje ręce, które nagle stały się dla niego bardzo interesujące. Nie obchodziło mnie to. Sam zranił mnie i to o wiele mocniej, więc dlaczego ja nie mogę tego zrobić?

Wujek Lucas wstał z krzesła i podszedł do Jamesa, któremu szepnął coś na ucho. On tylko pokiwał twierdząco głową i ruszył w moją stronę, a wujek odszedł. Ani razu nie odwrócił się w moją stronę, aby spojrzeć mi prosto w oczy.

Ochroniarz pokazał gestem ręki, że mam wstać. Otarłam opuszkami palców łzy i wstałam, następnie ruszyła za nim. Nie byłam pewna, czy prowadzi mnie do celi, czy może do Natashy. Jednak chwilę później moje wątpliwości zostały rozwiane. Rozpoznałam drogę i już wiedziałam, że wujek spełnił moją prośbę.

- Natasha już na ciebie czeka. Lucas powiedział, że możesz siedzieć tam, tak długo jak chcesz i nie martw się innymi pacjentami. Oni mogą poczekać – oznajmił. To chyba były najdłuższe zdania, które kiedykolwiek skierował w moją stronę. Zawsze ograniczał się do paru słów. Jednak teraz musiał przekazać mi te informację, które miałam posiadać przed wejściem do gabinetu Nat.

- Dzięki – wymamrotałam pod nosem i weszłam do środka. Kobieta siedziała za biurkiem i wypełniała kartoteki pacjentów. Z tego, co orientuję się, to dzisiaj jest środa, więc ma mało pacjentów i przez cały dzień, musi zgromadzić wszystkie informacje, co uzyskała od pacjentów, do paru kartek złączonych spinaczem. Nat była tak zajęta, że nie zwróciła nawet uwagi, iż weszłam. Odchrząknęłam i jej wzrok nagle padł na mojej osóbce.

- O cześć! Lucas wspominał, że chcesz o czymś porozmawiać. Usiądź sobie i poczekaj chwilę, bo muszę dokończyć opinię o Alexis – odparła z szerokim uśmiechem.

Kojarzę tą Alexis. Jest ona wybuchową dziewczyną. Dwa dni temu, krzyczała na całą stołówkę, że wszyscy w tym szpitalu, to nic nie warte śmiecie i rzuciła się na dwóch ochroniarzy. Skończyli tylko z paroma zadrapaniami na ramionach, brzuchach i twarzach. Ona nie miała takiego szczęścia. Została posłana na terapię elektrowstrząsową. Jeszcze nie wybudziła się, ale wnioskując, że potraktowali ją bardzo ostro, to obudzi się za minimum tydzień. Przez pierwszy dzień, nie będzie wiedziała jak się nazywa, a potem zostanie wysłana do Nat i ona jej wszystko przypomni i wykorzysta do tego pacjentów, którzy rozmawiali z Alexis najczęściej.

- A może włączę ci wiadomości, co? Trochę mi to zajmie, a nie chcę abyś zanudziła się na śmierć – zaproponowała, a ja zgodziłam się bez wahania. To jest jedyna szansa, aby dowiedzieć się, co dzieje się na tym świecie, bo zabrania się nam oglądania czegokolwiek, gdyż możemy chcieć dokonać zamachu na kogoś ważnego w kraju. Siedzimy samotnie dość długo, co wystarczyłoby nam na obmyślenie planu. Śmieszy mnie ta teoria. Jak można coś takiego chcieć, jak trafiasz do psychiatryka, to najprawdopodobniej już stąd nie wyjdziesz. Wychodzą tylko nieliczni i z powodu dobroci ich rodziny, którzy płacą paręset tysięcy, aby zostali wypuszczeni.

Kobieta włączyła telewizor, tak jak obiecała, na wiadomościach. Akurat były sportowe, które kiedyś z chęcią oglądałam. Może i jestem dziewczyną, ale uwielbiam oglądać mecze, a szczególnie naszej miejscowej drużyny, czyli Doncaster Rovers. „Wiadomość z ostatniej chwili. Menadżer One Direction, pięć minut temu ogłosił, że Louis Tomlinson zrezygnował z bycia piosenkarzem. Pięć miesięcy temu, podpisał kontrakt z drużyną Doncaster Rovers i wychodzi na to, że teraz odda się wyłącznie piłce. Wiadomo też, że jest już w rodzinnym Doncaster wraz ze swoją dziewczyną i szykują się na popołudniowy mecz, który odbędzie się za dwie godziny. Życzymy mu powodzenia! – powiedział prezenter. W moich myślach znów otworzył się plan działania. Spojrzałam na tajemnicze drzwi i na moje usta wkradł się szeroki uśmiech.

- Skończyłam! – krzyknęła uradowana Natasha. Patrzyłam się na nią cały czas. Ona nie zasługuje na to, co obmyśliłam. Będzie mi jej bardzo szkoda, ale muszę tak postąpić. Po prostu muszę!!

- To o czym chciałaś porozmawiać? – zapytała.

- Chciałam tylko powiedzieć, że nie ufam wujkowi. Chciał, abym mu powiedziała, co naprawdę się stało, ale wiem, że chce po prostu wystawić mi papierek, że nie upuszczę już nigdy Cane Hill! – mówiłam podniesionym głosem. Byłam rozdrażniona i teraz myśl, że może nie udać mi się wydostanie stąd, wkurzyła mnie jeszcze bardziej. Kurde… Muszę przełożyć wszystko na południe. Natasha nic nie mówiła, tylko notowała w swoim notatniku wszystkie spostrzeżenia. – Obejrzysz ze mną mecz? Dawno tego nie robiłam, a to mnie uspokaja? – skłamałam. Naprawdę nic nie jest w stanie uspokoić mnie na tyle, abym trzeźwo myślała.

- Jasne. Jeżeli ma ci to pomóc, to oczywiście. To czekaj na mecz, a ja w tym czasie będę dalej uzupełniała kartoteki, bo pacjenta mam dopiero o szesnastej trzydzieści, a przed jego przyjściem, musze mieć wszystko zrobione – poinformowała. Skinęłam głową i wróciłam do oglądania telewizji.

Ten czas dłużył się niemiłosiernie. Ale w końcu nadszedł czas meczu. Na boisko jako pierwszy, wszedł brunet o nazwisku Tomlinson. To o nim mówiono w wiadomościach. Z racji, że ekran był mały, to nie mogłam mu dokładniej przyjrzeć się.

Podczas meczu udawałam, że mnie to wszystko uspokaja, lecz kiedy usłyszałam gwizdek sędziego, który oznaczał koniec meczu, przeszłam do działania. Odwróciłam się do Nat, która siedziała obok mnie.

- Przepraszam…

-----

Cześć, kochani!

Za nami już trzeci rozdział :) Spodobał się? Bo dla mnie ta końcówka jest jakaś… dziwna.

Dziękuję za komentarze pod ostatnim postem! :*

Możecie podziękować @grande_speranza za to, że dziś jest rozdział! Dostałam od niej przedwczoraj wiadomość na TT, która zmotywowała mnie do napisania tego rozdziału :) Dziękuję :*

Mam dwie wielkie prośby:

1. Czy na swoich blogach moglibyście polecić mój blog? Bardzo ważni są dla mnie czytelnicy.

2. Pomóżcie mi zdecydować, czy mam też pisać te opowiadanie na Wattpadzie, aby zyskać czytelników. Co o tym myślicie?

Proszę pozostawcie po sobie komentarze

Przepraszam za błędy xx

  Zapraszam na imagina o Zaynie, który stworzyłam na podstawie mojego snu  http://directionersimaginy69.blogspot.com/2014/08/zayn.html